Een eerste indruk van de Ghanese cultuur: Christianity

Op uitnodiging van een collega van het keuken-team vandaag naar een Christian ceremonie geweest in Mechelen. In de schaduw van de immens grote katholieke 'Onze-Lieve-Vrouw-Over-de-Dijle' kerk, is een bakstenen huisje, met een kleine groene houten deur waarboven 'Parochie Centrum' staat. Ik twijfel even, maar zie dan meer en meer donkere mensen (heren in kostuum, dames in bont gekleurde gewaden -sommigen het hoofd getooid met kleurrijke doek) al lachend binnen gaan. Ik ontmoet 'Julie', ook in een voor mij typisch Afrikaanse jurk gekleed met daaronder hoge hakken. We gaan binnen door de deur en komen via een lange gang uit bij twee zalen achteraan. Hier bevindt zich de Universal Parochial Church (of 'UPC') waar een groep Ghanesen -en een ieder die zich hierbij wilt voegen- trouw elke zondag 'the Word of Jesus' prijst.

Eenmaal binnen ben ik zeer verrast om mijn collega helemaal vooraan te zien, met microfoon in de hand en strak in 't pak, het woord verkondigend. Wat een verschil met die verlegen man, die in arbeiders outfit dagelijks braaf alle potten en pannen afwast! Julie wenkt me om naast haar plaats te nemen en pakt haar bijbeltje uit haar handtas. Op de houten stoelen liggen de zangboekjes al klaar: dit gaat geen saaie mis worden!

Het onderwerp vandaag is 'vasten'. Hoe lang vast je, en waarom? Waarom is het voor de moslims een vaste periode van zoveel dagen in een bepaalde periode en voor ons christenen niet? Even ontstaat er een discussie wanneer het gaat over vasten combineren met werken, maar met een grapje is alles snel weer opgelost.  Op verzoek van de prediker (aldus mijn collega!) staat iedereen op, worden handen geschud en omhelst men elkaar terwijl men elkaar een 'Merry Christmas' en 'Happy New Year' wenst.

De tijd is gekomen voor wat muzikale interventie. Julie excuseert zich en begeeft zich naar voren, waar zij een microfoon aangeboden krijgt en zich naast twee andere bont geklede dames begeeft. Mijn collega blijkt ook talent te hebben voor de synthesizer en voorziet de zang van begeleidende akkoorden. Een drummer zorgt voor ritme, en iedereen lijkt ineens een tamboerijn of kalebas met kralen vast te hebben. Het ritme is aanstekelijk, al doet het mij wat syncopisch voor. Op elke 2e maat wordt namelijk 2 of 3 keer geklapt. Weinig tijd echter voor verdere analyse want ik word de vloer al opgetrokken, we moeten dansen! Dansen voor de heer, dansen voor een goed jaar, dat wij allen nog gelukkig zijn en in goede gezondheid! Dansen voor diegenen die het minder hebben dan ons. Dansen voor al wat komen gaat. Dansen alsof het je lust en je leven is!

De pasjes zijn als een merengue; dat kan ik wel! En klappen tegelijkertijd lukt redelijk (voor een blanke). Het valt mij op dat eerst alle dames rond gaan in een kring - daarna gaan alle heren. (Dit merkte ik gelukkig net op tijd op, nog juist voordat ik me bij een tweede song enthousiast weer tussen de dansende mensen wilde begeven) De taal waarin nu wordt gezongen is 'Twi' , een Ghanese taal die blijkbaar het meest gesproken wordt. Een van de predikers biedt mij een flesje water aan, wat erg welkom is want de temperaturen in deze kleine ruimte zijn inmiddels licht tropisch geworden!

Voor iemand die Jood noch Moslim(a), Katholiek noch Christelijk is, ja eigenlijk geen enkel geloof aanhangt - maar wel gelooft in universele liefde-, is deze overweldigende uiting van geloofsbelijdenis een unieke ervaring. Ik ben echter niet de enige 'nieuweling' in deze groep, zo blijkt. Nog 2 dames zijn hier voor het eerst. Alle drie stellen wij ons -rechtopstaand- een voor een voor, waarna we hartelijk worden omhelst door iedereen: 'welcome, sista!'

Nu terug serieuze bijbel leer. Verzen worden voorgelezen uit Mattheus en Efeziërs, tot de prediker terug het woord neemt. Op ritmische, haast scanderende wijze wordt dieper ingegaan op de 'humility of Christ the Lord', waarbij elke wijsheid telkens wordt bekrachtigd met een 'Hallelujah' en/of een 'Amen' . Overal om mij heen klinkt 'Amen' als antwoord. Rechterhanden gaan omhoog, linkerhanden wijzen naar omlaag. Sommigen richten beide handen met de palmen naar boven, ogen gesloten, en prevelen in zichzelf. Gebeden worden gedeeld. Het 'Our Father' kan ik gelukkig mee zeggen (de lessen Engels van Mr. Van Beem hebben dat op het Lyceum er destijds wel in gedrild), niet slecht voor een 'ongelovige'.

Een laatste song en de dienst is ten einde. Vrolijk lachend wordt afscheid genomen, tafels en stoelen worden terug recht gezet. Ik wissel wat gegevens uit en krijg een blikje 'childrens beer' oftewel 'Malt'. 'For goodness' staat op de voorkant. Kan niet slecht zijn! Ik neem afscheid van mijn collega. Wat een heerlijke eerste ervaring met deze vrolijke en warme cultuur!