Leven in Bolgatanga: stof en naar de wc gaan

In het leven kun je alles altijd van verschillende kanten bekijken. Je kan  nadruk leggen op de leuke dingen, of enkel oog hebben voor de minder prettige zaken. Zo is het ook in Bolgatanga ('Bolga'). Voor mij althans. Ik moet wel, anders maak ik mezelf het leven hier nog lastiger dan het is. Wat zijn dan zo die dingen waar ik moeite mee heb? En hoe ga ik ermee om?

Tja, waar moet ik beginnen te vertellen. Allereerst is er het stof. Woestijnzand, meegekomen met de 'Harmatan'. Hoe aangenaam verkoelend deze woestijnwind ook zijn kan, dit voordeel weegt niet op tegen de hoeveelheid zand of fijn stof dit meebrengt. Stof tussen je tenen, onder je nagels, stof diep in je longen en je neus tot je bloed hoest en snuit van pure irritatie, stof knarsend tussen je tanden tijdens het eten, stof tussen je benen bij het plassen, stof op de bladzijden van het boek dat je leest, stof op je scherm en tussen de toetsen van je laptop,  stof-stof-stof! Ik schaam me niet, als ik met mijn stofkapje op door de straten fiets. Als ik zie wat er daar in achter blijft, glimlach ik. HA! Een kleine overwinning geboekt tegen het stof.

Stof in het eten is uiteraard minder prettig. Elke keer als mijn gastmoeder heeft gekookt, hoop ik er stiekem toch weer op dat ik dit keer 'knars vrij' kan eten. Maar helaas. Zand, gruis en kleine steentjes, alles komt op de een of andere manier wel in de pot. Ach, Dyv! het schuurt toch de maag, denk ik dan. Wat geen kwaad kan aangezien ik het tegenovergestelde heb van reizigers diarree. Alles zit verstopt. Mijn buik is zo gezwollen als een ballon (grote lompe hompen witbrood en kilo's rijst hebben hier mede schuld aan) en naar de wc gaan is hier niet eenvoudig. Nooit geweten dat ik een soort 'innerlijke rust'  nodig had om mijn behoefte te kunnen doen.

Ja, naar de wc gaan hier echt een uitdaging. Niet alleen is het een logistieke onderneming, je weet gewoon niet wat je overkomt. Je kan op voorhand van alles tegen jezelf zeggen om je voor te bereiden op het doen van je behoeften in een emmer of op een veldje, maar de werkelijkheid overtreft je op een manier die je niet voor mogelijk houdt.

Zo wordt er onder elkaar heel openlijk gesproken over de verschillen tussen 'pee-pee' (nummer 1/kleine boodschap)  en 'poo-poo' (nummer 2/grote boodschap). Pee-pee is een makkelijke (en mannen zijn hier sowieso in het voordeel). Het kost ook minder als je op een plek gaat waar je moet betalen (10 pesewas versus 50).

Bij mijn gastgezin is het de gewoonte om in het veld te gaan, maar natuurlijk is dit overdag niet zo aangenaam in volle zon, zeker als je voor 'nummer 2'  moet gaan. In een emmer (met plastic zakje) kan natuurlijk ook, maar de meeste 'fun' heb je nog wanneer je in de 'un-finished building' gaat. Gezellig een plekje zoeken tussen het vuilnis (goed uitkijken dat je niet in scherp blik of glas stapt, of in de restjes van je voorganger), je groet je buurman of buurvrouw even, een geitje komt voorbij gedarteld,... en dan moet je opschieten want het dikke varken op twee meter afstand staat al ongeduldig te wachten om je boodschap op te vreten. En als je dan denkt alles wel zo'n beetje te hebben gehad, komen er fijn nog een grote stier voorbij, gevolgd door 2 koeien.

Wanneer er wel een wc is (lees: hokje met wc pot, spoelen met water), dan hangt het er van af. Sommige wc's zijn 'geschikt'  voor nummer 1, andere ook voor nummer 2. Hier in het jeugdcentrum mag allebei. Het vervelende is alleen dat de sleutel vaak weg is. En als je kan gaan, drijft er vaak nog van alles in rond. En als je dan je keutels in de pot laat plonsen, spatten de druppels tegen je bips. Nee, dan blijf ik liever trouw aan mijn varken in de unfinished building.